Boks w Wałbrzychu i okolicach, wałbrzyski boks.

Rafał Kaczor, 25 - letni bokser z Wałbrzycha, zdobył ostatnio złoty medal w wadze muszej podczas Mistrzostw Unii Europejskiej we Władysławowie. Turniej ten był jego pierwszym poważniejszym tegorocznym sprawdzianem formy przed Igrzyskami Olimpijskimi w Pekinie.

Mistrzostwo Unii Europejskiej, to największy pański sukces obok wywalczenia w ubiegłym roku kwalifikacji olimpijskiej na mistrzostwach świata w Chicago.

Rafał Kaczor: - Złoty medal bardzo mnie ucieszył, podbudował i wzmocnił psychicznie, chociaż już w Chicago pozbyłem się resztek kompleksów przed najlepszymi. Ale, nie z mojej winy, od tamtej pory nie miałem okazji sprawdzić się w pojedynkach z klasowymi zagranicznymi pięściarzami, bo to nie zgrupowania i sparingi stanowią najważniejszy element przygotowań do takich turniejów, jak olimpijski. Liczy się przede wszystkim częste sprawdzanie formy "w boju". Zacząłem się już obawiać, że straciłem zbyt wiele czasu, a igrzyska zbliżają się dużymi krokami. Byłaby ogromna szkoda, gdybym z powodu braku wysokiej klasy rywali stracił możliwość osiągnięcia w Pekinie dobrego wyniku.

Jak, pokrótce, wyglądały pana pojedynki na mistrzostwach?

- We Władysławowie trafiłem najpierw na Włocha Vincenzo Picardiego, brązowego medalistę

z Chicago i najlepszego Europejczyka na mistrzostwach świata. Kombinuje w ringu jak szachista i często wyprzedza akcje przeciwników, a szczególnie niebezpieczne są jego ciosy proste. Wygrałem z nim jednak bez większych problemów 15:5, po typowo technicznej walce, a w końcówce Włoch sprawiał wrażenie bezradnego. Potem zmierzyłem się z czarnoskórym Anglikiem Khalidem Yafai, zaledwie 20 - letnim, którego okrzyknięto odkryciem roku, po wywalczeniu przez niego olimpijskiej kwalifikacji w Pescarze i także zwyciężyłem, 13:10, po nieustannej wymianie ciosów. Moi rywale, to czołówka światowa, a więc takie ostre przetarcie bardzo mi się przydało. Niech teraz inni mnie się obawiają. Życzyłbym sobie kolejnych pojedynków z najlepszymi.

Będzie ku temu sposobność?

- Na razie się na to nie zapowiada, a dobrze byłoby powalczyć chociażby z bokserami zza wschodniej granicy. Wielokrotnie oglądałem na wideo walki moich potencjalnych rywali, poznałem ich walory i braki, ale to nie wystarczy, by spokojnie oczekiwać na igrzyska. Liczę, że będę wysłany na jakie liczący się turniej. Jeżeli nie, musi mi wystarczyć sparowanie z moim wałbrzyskim kolegą, Mariuszem Burzyńskim, srebrnym medalistą ostatnich mistrzostw Polski (przegrał na nich ze mną), który już sporo umie i jest wymagającym przeciwnikiem.

Podczas ostatniego zgrupowania przed mistrzostwami, towarzyszyła panu żona. Przydała się jej obecność?

- Bliska obecność rodziny zawsze pomaga, ale w tym przypadku doszedł jeszcze jeden, bardzo istotny element. Amelia jest z wykształcenia fizjoterapeutką i miała w Cetniewie pod opieką mnie oraz Łukasz Maszczyka, który zdobył brązowy medal. Zajęcia z nią bardzo mi się przydały. Żona twierdzi, że zaobserwowała u mnie kilka pozytywnych zmian, m.in. umiejętność skoncentrowania się przed każdą walką, odizolowania się od świata zewnętrznego i wyciszenia. Wiele nauczył mnie tata (trener Zenon Kaczor - dop. A. B.), ale gdy go nie ma w pobliżu, potrafię sam dla siebie być trenerem i sekundantem oraz dostosowywać swój styl prowadzenia walki do stylu przeciwnika. Staram się z każdym pojedynkiem nabierać doświadczenia i oby zaowocowało to już w Pekinie.

Rozmawiał Andrzej Basiński / 30minut